[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Oderwaliśmy się jednak od muzułmanów, by przestrzegać prawdziwych zasad islamu.
Cieszymy się opinią groznych wojowników, nie atakujemy jednak ani templariuszy, ani
szpitalników, ponieważ nasza dewiza to: po co zabijać mistrza, skoro oni natychmiast wybiorą na
jego miejsce drugiego? Czy chcesz posłuchać naszej historii?
- Tak, chcę.
- Adhemarze, to, co zamierzam ci opowiedzieć, jest dosyć skomplikowane, ale konieczne, byś
nas zrozumiał. Po śmierci naszego proroka Mahometa wspólnotą islamską kierowali czterej jego
towarzysze, wybrani przez lud, nazywani kalifami. Jednym z nich był Ali Ibn Abi Talib, zięć
proroka. Ali miał własnych żarliwych i wiernych uczniów, którzy nazywali siebie szyitami, czyli
stronnikami . Szyici uważali, że zgodnie z prawem rodzinnym tylko Ali ma prawo do sukcesji po
Mahomecie. Głosili, że, w przeciwieństwie do sunnitów z Bagdadu, oni sami pochodzą
bezpośrednio od proroka.
Szósty imam szyicki miał dwóch synów. Starszy, Ismail, powinien był przejąć dziedzictwo po
ojcu, ale umarł przed nim. Wówczas imam wyznaczył na swego następcę młodszego syna, Musę
al-Karima. Jednakże Ismail spłodził wcześniej syna, który nosił imię Muhammad Ibn Ismail, i jego
właśnie zdążył przed śmiercią ogłosić następnym imamem. Zwolennicy Ismaila odłączyli się od
Musy i poszli za jego synem.
Nazwano ich izmaelitami. Imami izmaeliccy musieli się jednak ukrywać, byli bowiem
przywódcami ruchu, z którego zrodziły się mistyczne i rewolucyjne idee szyizmu. Było ich tak
wielu, że stworzyli armię, podbili Egipt i ustanowili tam dynastię Fatymidów, z której ja właśnie
pochodzę. Nadążasz za mną?
- Sądzę, że tak. Pochodzisz od Fatymidów, którzy pochodzą od izmaelitów, którzy pochodzą
od szyitów, a ci od Alego, zięcia proroka.
- Fatymidzi - podjął Nasr-Eddin z uśmiechem, zadowolony, że podążam za tokiem jego
opowieści - byli ludzmi otwartymi i wykształconymi. Dzięki nim Kair stał się najwspanialszą
stolicą naszego narodu. Nie udało im się jednak przeciągnąć wszystkich na swoją stronę, bo
większość Egipcjan nie przyjęła izmaelizmu. Dwieście lat pózniej do Kairu przybył pewien
nawrócony Pers. Doszedł on potem do najwyższych godności religijnych i w polityce. Nazywał się
Al-Hasan Ibn as-Sabbah. Nie zdołał jednak zdobyć władzy, albowiem kalif Al-Mustazhir
wyznaczył na swego następcę starszego syna, Nizara, którego uwięził i zabił jego młodszy brat
Al-Mustali.
Al-Hasan Ibn as-Sabbah, który intrygował na rzecz Nizara, musiał opuścić Egipt. Gdy znalazł
siew Persji, został przywódcą radykalnego ruchu nizarytów. Zawładnął jedną z gór na północy
Iranu, na której szczycie znajdowała się twierdza Alamut. Al-Hassan Ibn as-Sabbah stał się
postacią legendarną w świecie islamu. Wraz ze swymi zwolennikami wzniósł na szczycie tej góry
drugi Kair. Trzeba było jednak znalezć sposób na zapewnienie bezpieczeństwa twierdzy Alamut...
Al-Hasan Ibn as-Sabbah zastosował więc straszną, lecz skuteczną metodę skrytobójstwa. Jeśli
jakiś władca lub polityk zagrażał nizarytom, groziła mu nieuchronna śmierć. Nie chodziło jednak
tylko o to, żeby zabić. Wyrok musiał być wykonany publicznie.
Na tym polegało okrucieństwo pomysłu Al-Hasana. W ten sposób zamordowano między
innymi seldżuckiego ministra Nizama al-Mulha. Nizarytom nie brakło ludzi gotowych oddać życie
za sprawę, o którą walczyli.
- Jak udawało się Hasanowi nakłaniać do tego swoich zwolenników? - zapytałem.
- O tym dowiesz się pózniej, bo to nasza tajemnica...
Nasr-Eddin zamilkł, zapatrzony w dal, uśmiechając się zagadkowo.
- W każdym razie - podjął po chwili - grozba śmierci była na tyle skuteczna, że wkrótce
niewielu ludzi ośmielało się występować przeciw nizarytom. Czasem ludzie Hasana ograniczali się
tylko do podrzucenia sztyletu pod poduszkę tego, kogo zamierzali zabić, i to wystarczało...
Słysząc to, nie mogłem opanować drżenia.
Poczułem na plecach zimny pot. Sztylet pod poduszką - jak ten znaleziony w pokoju Jane. Co
to ma oznaczać?
Z niepokojem w sercu wróciłem do lektury zwoju.
- Gdy Al-Hasan Ibn as-Sabbah umarł - mówił dalej Nasr-Eddin - na jego następcę został
wyznaczony człowiek, któremu nadano przydomek Starca z Gór. Dziś kieruje nami piąty następca
Hasana. Obecny Starzec z Gór jest człowiekiem wykształconym, mistykiem, gorącym [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl akte20.pev.pl
Oderwaliśmy się jednak od muzułmanów, by przestrzegać prawdziwych zasad islamu.
Cieszymy się opinią groznych wojowników, nie atakujemy jednak ani templariuszy, ani
szpitalników, ponieważ nasza dewiza to: po co zabijać mistrza, skoro oni natychmiast wybiorą na
jego miejsce drugiego? Czy chcesz posłuchać naszej historii?
- Tak, chcę.
- Adhemarze, to, co zamierzam ci opowiedzieć, jest dosyć skomplikowane, ale konieczne, byś
nas zrozumiał. Po śmierci naszego proroka Mahometa wspólnotą islamską kierowali czterej jego
towarzysze, wybrani przez lud, nazywani kalifami. Jednym z nich był Ali Ibn Abi Talib, zięć
proroka. Ali miał własnych żarliwych i wiernych uczniów, którzy nazywali siebie szyitami, czyli
stronnikami . Szyici uważali, że zgodnie z prawem rodzinnym tylko Ali ma prawo do sukcesji po
Mahomecie. Głosili, że, w przeciwieństwie do sunnitów z Bagdadu, oni sami pochodzą
bezpośrednio od proroka.
Szósty imam szyicki miał dwóch synów. Starszy, Ismail, powinien był przejąć dziedzictwo po
ojcu, ale umarł przed nim. Wówczas imam wyznaczył na swego następcę młodszego syna, Musę
al-Karima. Jednakże Ismail spłodził wcześniej syna, który nosił imię Muhammad Ibn Ismail, i jego
właśnie zdążył przed śmiercią ogłosić następnym imamem. Zwolennicy Ismaila odłączyli się od
Musy i poszli za jego synem.
Nazwano ich izmaelitami. Imami izmaeliccy musieli się jednak ukrywać, byli bowiem
przywódcami ruchu, z którego zrodziły się mistyczne i rewolucyjne idee szyizmu. Było ich tak
wielu, że stworzyli armię, podbili Egipt i ustanowili tam dynastię Fatymidów, z której ja właśnie
pochodzę. Nadążasz za mną?
- Sądzę, że tak. Pochodzisz od Fatymidów, którzy pochodzą od izmaelitów, którzy pochodzą
od szyitów, a ci od Alego, zięcia proroka.
- Fatymidzi - podjął Nasr-Eddin z uśmiechem, zadowolony, że podążam za tokiem jego
opowieści - byli ludzmi otwartymi i wykształconymi. Dzięki nim Kair stał się najwspanialszą
stolicą naszego narodu. Nie udało im się jednak przeciągnąć wszystkich na swoją stronę, bo
większość Egipcjan nie przyjęła izmaelizmu. Dwieście lat pózniej do Kairu przybył pewien
nawrócony Pers. Doszedł on potem do najwyższych godności religijnych i w polityce. Nazywał się
Al-Hasan Ibn as-Sabbah. Nie zdołał jednak zdobyć władzy, albowiem kalif Al-Mustazhir
wyznaczył na swego następcę starszego syna, Nizara, którego uwięził i zabił jego młodszy brat
Al-Mustali.
Al-Hasan Ibn as-Sabbah, który intrygował na rzecz Nizara, musiał opuścić Egipt. Gdy znalazł
siew Persji, został przywódcą radykalnego ruchu nizarytów. Zawładnął jedną z gór na północy
Iranu, na której szczycie znajdowała się twierdza Alamut. Al-Hassan Ibn as-Sabbah stał się
postacią legendarną w świecie islamu. Wraz ze swymi zwolennikami wzniósł na szczycie tej góry
drugi Kair. Trzeba było jednak znalezć sposób na zapewnienie bezpieczeństwa twierdzy Alamut...
Al-Hasan Ibn as-Sabbah zastosował więc straszną, lecz skuteczną metodę skrytobójstwa. Jeśli
jakiś władca lub polityk zagrażał nizarytom, groziła mu nieuchronna śmierć. Nie chodziło jednak
tylko o to, żeby zabić. Wyrok musiał być wykonany publicznie.
Na tym polegało okrucieństwo pomysłu Al-Hasana. W ten sposób zamordowano między
innymi seldżuckiego ministra Nizama al-Mulha. Nizarytom nie brakło ludzi gotowych oddać życie
za sprawę, o którą walczyli.
- Jak udawało się Hasanowi nakłaniać do tego swoich zwolenników? - zapytałem.
- O tym dowiesz się pózniej, bo to nasza tajemnica...
Nasr-Eddin zamilkł, zapatrzony w dal, uśmiechając się zagadkowo.
- W każdym razie - podjął po chwili - grozba śmierci była na tyle skuteczna, że wkrótce
niewielu ludzi ośmielało się występować przeciw nizarytom. Czasem ludzie Hasana ograniczali się
tylko do podrzucenia sztyletu pod poduszkę tego, kogo zamierzali zabić, i to wystarczało...
Słysząc to, nie mogłem opanować drżenia.
Poczułem na plecach zimny pot. Sztylet pod poduszką - jak ten znaleziony w pokoju Jane. Co
to ma oznaczać?
Z niepokojem w sercu wróciłem do lektury zwoju.
- Gdy Al-Hasan Ibn as-Sabbah umarł - mówił dalej Nasr-Eddin - na jego następcę został
wyznaczony człowiek, któremu nadano przydomek Starca z Gór. Dziś kieruje nami piąty następca
Hasana. Obecny Starzec z Gór jest człowiekiem wykształconym, mistykiem, gorącym [ Pobierz całość w formacie PDF ]