[ Pobierz całość w formacie PDF ]
w błędzie, jeśli ci się wydaje...
- To ty jesteś w błędzie, jeśli ci się wydaje, że facet,
którego masz w tej chwili przed sobą, jest wystarczająco
naiwny, żeby uwierzyć w twoje wykręty! - wybuchnął
James, przerywając żonie w pół zdania. - Okłamuj kogo
chcesz, Poppy, ale nie mnie! Ja przecież widziałem na
własne oczy, jak tu sobie słodko gruchaliście! Jak parka
zakochanych gołąbków!
- Mylisz się, James, to wcale nie było tak.
- A niby jak?
- Ja tylko... Ja po prostu zakpiłam sobie z Chrisa
w ten sposób, że pogłaskałam go po głowie - wyjaśniła
Poppy zgodnie z prawdą.
Niestety, nie przekonała męża.
- Ty chyba kpisz sobie ze mnie! - krzyknął.
Trzasnąwszy głośno najpierw kuchennymi, a zaraz po�
tem głównymi drzwiami, wyprowadzony z równowagi Ja�
mes Carlton wybiegł z domu, wsiadł do swojego szybkie�
go samochodu i z piskiem opon odjechał.
Poppy została sama.
Ponieważ James nie wrócił do domu ani wieczorem,
ani nawet na noc, nazajutrz, w sobotę rano, spakowała do
141
torby parę najniezbędniejszych drobiazgów, zamówiła so�
bie przez telefon taksówkę i pojechała na weekend do
rodziców.
Sądząc, że James wyjechał gdzieś w interesach, nie
wypytywali jej o nic. Ona zas' powiedziała im tylko tyle,
że nie chce siedzieć w domu sama.
Nie miała pojęcia, gdzie jest jej mąż, ale spodziewała się,
że wróci i zacznie jej szukać, kiedy tylko się trochę opamięta.
Minęła jednak cała sobota i cała niedziela, a James ani się
nie zjawił, ani nawet nie dał znaku życia przez telefon.
Noc z niedzieli na poniedziałek zdezorientowana i roz�
żalona Poppy również przespała - a prawdę powiedzia�
wszy przepłakała - w domu rodziców. W związku z tym
rano wstała z łóżka z potwornym bólem głowy.
Wbrew radom matki, mimo wszystko wybrała się do
pracy, miała bowiem nadzieję, że w firmie zastanie męża.
Dyrektorski gabinet Jamesa Carltona był jednak pusty,
jedynie sekretarka urzędowała, jak zwykle, w swoim fron�
towym pokoju.
Poppy wstydziła się pytać ją o cokolwiek, nie chciała
bowiem, by rozeszły się plotki, że w rodzinie Carltonów
panują jakieś nienormalne układy i żona nie wie, gdzie
podziewa się mąż.
Przemęczyła się w pracy z najwyższym trudem do połud�
nia. Próbowała zająć się to tym, to owym, ale nie była w sta�
nie niczego doprowadzić do końca. Ponieważ prześladujący
ją ból głowy był z każdą godziną coraz silniejszy, a z czasem
dołączyły do niego również zawroty głowy i dokuczliwe
nudności, skapitulowała w końcu i postanowiła jechać do
domu, żeby się położyć i odpocząć.
142
W hallu na parterze natknęła się na Chrisa Carltona,
który właśnie wychodził z gabinetu Jamesa.
- Na litość boską, Poppy, dlaczego ty jesteś taka blada?
- zapytał z niepokojem.
- Głowa strasznie mnie boli, mam potworną migrenę
- odpowiedziała. - Jadę do domu, muszę się położyć.
- Odwiozę cię - zaproponował Chris.
- Nie trzeba!
- Trzeba, jak najbardziej - Chris obstawał uparcie przy
swoim. - Nawet nie ma mowy, żebyś jechała sama. Skoro
nie ma Jamesa, mam obowiązek go zastąpić.
Podał Poppy ramię. Ponieważ akurat w tym momencie
gwałtownie zakręciło się jej w obolałej głowie i pocie�
mniało w oczach, przestraszona nie na żarty przestała się
wymawiać i skorzystała z jego pomocy. Wyszli razem
z budynku i wsiedli do samochodu Chrisa.
- Migiem będziemy na miejscu - stwierdził chełpliwie
i ostro ruszył z firmowego parkingu.
Dojechali boczną, spokojną uliczką do głównej, dość
ruchliwej ulicy.
Chris prowadził wóz szybko, z maksymalną dozwolo�
ną prędkością. Na wysokości miejskiego parku przyhamo�
wał gwałtownie, chcąc przepuścić rowerzystę, który nie�
frasobliwie przeprowadzał swój dwukołowy wehikuł
z jednej strony ulicy na drugą w miejscu bynajmniej nie
przeznaczonym do przechodzenia przez jezdnią.
Kierowca jadący za Chrisem ani nie widział cyklisty, ani
też nie przewidział, oczywiście, gwałtownego manewru po�
przednika i nie zdołał w porę zredukować prędkości swojego
pojazdu. W związku z tym zahamował wprawdzie, ale na
143
tyle pózno, że jego wóz, tocząc się siłą rozpędu, stuknął
dość mocno w tył samochodu Chrisa Carltona.
Poppy, która ze względu na swój odmienny stan nie
musiała - ale i nie bardzo mogła - korzystać z pasa bez�
pieczeństwa, poczuła nagle, że siła uderzenia wyrzuca ją
gwałtownie do przodu.
W chwilę pózniej był jeszcze potworny ból uderzenia
głową o szybę, paniczny strach o siebie i dziecko.
A potem długo, długo nie było już nic, tylko ciemność.
I głucha cisza, którą dopiero po pewnym czasie przerwał
jakiś przeciągły, przenikliwy odgłos. Ni to płacz, ni to
zawodzenie.
�w dziwny odgłos okazał się wyciem syreny nadjeż�
dżającego ambulansu. Dopiero kiedy Poppy, przytomnie�
jąc, rozpoznała go, kiedy zorientowała się, że nie są to ani
chóry anielskie w niebie, ani potępieńcze jęki grzeszni�
ków w piekle, odważyła się otworzyć oczy.
Ujrzała Chrisa. Przypięty do fotela pasem bezpieczeń�
stwa, nie ucierpiał w momencie kolizji i zdołał o włas�
nych siłach wysiąść z wozu i zaalarmować przez telefon
komórkowy pogotowie.
A teraz stał tuż przy otwartych szeroko drzwiach samo�
chodu, tych od strony pasażera i nachylając się nad Poppy,
szeptał:
- Spokojnie, nic się nie stało, to było na szczęście tylko [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl akte20.pev.pl
w błędzie, jeśli ci się wydaje...
- To ty jesteś w błędzie, jeśli ci się wydaje, że facet,
którego masz w tej chwili przed sobą, jest wystarczająco
naiwny, żeby uwierzyć w twoje wykręty! - wybuchnął
James, przerywając żonie w pół zdania. - Okłamuj kogo
chcesz, Poppy, ale nie mnie! Ja przecież widziałem na
własne oczy, jak tu sobie słodko gruchaliście! Jak parka
zakochanych gołąbków!
- Mylisz się, James, to wcale nie było tak.
- A niby jak?
- Ja tylko... Ja po prostu zakpiłam sobie z Chrisa
w ten sposób, że pogłaskałam go po głowie - wyjaśniła
Poppy zgodnie z prawdą.
Niestety, nie przekonała męża.
- Ty chyba kpisz sobie ze mnie! - krzyknął.
Trzasnąwszy głośno najpierw kuchennymi, a zaraz po�
tem głównymi drzwiami, wyprowadzony z równowagi Ja�
mes Carlton wybiegł z domu, wsiadł do swojego szybkie�
go samochodu i z piskiem opon odjechał.
Poppy została sama.
Ponieważ James nie wrócił do domu ani wieczorem,
ani nawet na noc, nazajutrz, w sobotę rano, spakowała do
141
torby parę najniezbędniejszych drobiazgów, zamówiła so�
bie przez telefon taksówkę i pojechała na weekend do
rodziców.
Sądząc, że James wyjechał gdzieś w interesach, nie
wypytywali jej o nic. Ona zas' powiedziała im tylko tyle,
że nie chce siedzieć w domu sama.
Nie miała pojęcia, gdzie jest jej mąż, ale spodziewała się,
że wróci i zacznie jej szukać, kiedy tylko się trochę opamięta.
Minęła jednak cała sobota i cała niedziela, a James ani się
nie zjawił, ani nawet nie dał znaku życia przez telefon.
Noc z niedzieli na poniedziałek zdezorientowana i roz�
żalona Poppy również przespała - a prawdę powiedzia�
wszy przepłakała - w domu rodziców. W związku z tym
rano wstała z łóżka z potwornym bólem głowy.
Wbrew radom matki, mimo wszystko wybrała się do
pracy, miała bowiem nadzieję, że w firmie zastanie męża.
Dyrektorski gabinet Jamesa Carltona był jednak pusty,
jedynie sekretarka urzędowała, jak zwykle, w swoim fron�
towym pokoju.
Poppy wstydziła się pytać ją o cokolwiek, nie chciała
bowiem, by rozeszły się plotki, że w rodzinie Carltonów
panują jakieś nienormalne układy i żona nie wie, gdzie
podziewa się mąż.
Przemęczyła się w pracy z najwyższym trudem do połud�
nia. Próbowała zająć się to tym, to owym, ale nie była w sta�
nie niczego doprowadzić do końca. Ponieważ prześladujący
ją ból głowy był z każdą godziną coraz silniejszy, a z czasem
dołączyły do niego również zawroty głowy i dokuczliwe
nudności, skapitulowała w końcu i postanowiła jechać do
domu, żeby się położyć i odpocząć.
142
W hallu na parterze natknęła się na Chrisa Carltona,
który właśnie wychodził z gabinetu Jamesa.
- Na litość boską, Poppy, dlaczego ty jesteś taka blada?
- zapytał z niepokojem.
- Głowa strasznie mnie boli, mam potworną migrenę
- odpowiedziała. - Jadę do domu, muszę się położyć.
- Odwiozę cię - zaproponował Chris.
- Nie trzeba!
- Trzeba, jak najbardziej - Chris obstawał uparcie przy
swoim. - Nawet nie ma mowy, żebyś jechała sama. Skoro
nie ma Jamesa, mam obowiązek go zastąpić.
Podał Poppy ramię. Ponieważ akurat w tym momencie
gwałtownie zakręciło się jej w obolałej głowie i pocie�
mniało w oczach, przestraszona nie na żarty przestała się
wymawiać i skorzystała z jego pomocy. Wyszli razem
z budynku i wsiedli do samochodu Chrisa.
- Migiem będziemy na miejscu - stwierdził chełpliwie
i ostro ruszył z firmowego parkingu.
Dojechali boczną, spokojną uliczką do głównej, dość
ruchliwej ulicy.
Chris prowadził wóz szybko, z maksymalną dozwolo�
ną prędkością. Na wysokości miejskiego parku przyhamo�
wał gwałtownie, chcąc przepuścić rowerzystę, który nie�
frasobliwie przeprowadzał swój dwukołowy wehikuł
z jednej strony ulicy na drugą w miejscu bynajmniej nie
przeznaczonym do przechodzenia przez jezdnią.
Kierowca jadący za Chrisem ani nie widział cyklisty, ani
też nie przewidział, oczywiście, gwałtownego manewru po�
przednika i nie zdołał w porę zredukować prędkości swojego
pojazdu. W związku z tym zahamował wprawdzie, ale na
143
tyle pózno, że jego wóz, tocząc się siłą rozpędu, stuknął
dość mocno w tył samochodu Chrisa Carltona.
Poppy, która ze względu na swój odmienny stan nie
musiała - ale i nie bardzo mogła - korzystać z pasa bez�
pieczeństwa, poczuła nagle, że siła uderzenia wyrzuca ją
gwałtownie do przodu.
W chwilę pózniej był jeszcze potworny ból uderzenia
głową o szybę, paniczny strach o siebie i dziecko.
A potem długo, długo nie było już nic, tylko ciemność.
I głucha cisza, którą dopiero po pewnym czasie przerwał
jakiś przeciągły, przenikliwy odgłos. Ni to płacz, ni to
zawodzenie.
�w dziwny odgłos okazał się wyciem syreny nadjeż�
dżającego ambulansu. Dopiero kiedy Poppy, przytomnie�
jąc, rozpoznała go, kiedy zorientowała się, że nie są to ani
chóry anielskie w niebie, ani potępieńcze jęki grzeszni�
ków w piekle, odważyła się otworzyć oczy.
Ujrzała Chrisa. Przypięty do fotela pasem bezpieczeń�
stwa, nie ucierpiał w momencie kolizji i zdołał o włas�
nych siłach wysiąść z wozu i zaalarmować przez telefon
komórkowy pogotowie.
A teraz stał tuż przy otwartych szeroko drzwiach samo�
chodu, tych od strony pasażera i nachylając się nad Poppy,
szeptał:
- Spokojnie, nic się nie stało, to było na szczęście tylko [ Pobierz całość w formacie PDF ]
